Waarin hij realiseert dat de koek op is.

En toen zaten Jonathan en ik op de kamer van Masa, een vriend van Jonathan die twee jaar geleden in Leiden op uitwisseling was. In Tokyo, dus.
Dit is onze. Laatste. Dag. In. Japan.
Het is nog best moeilijk voor te stellen dat we vanaf morgen weer in Nederland gaan vertoeven en dan weer in Leiden moeten gaan studeren, hoewel ik wel graag naar huis toewil.
Dus.

Ik kom aan op Schiphol om 20:10 Nederlandse tijd, mochten er mensen geinteresseerd zijn in het ophalen van een jet-lagged Maarten.

Met vluchtnummer BA 0442, overigens. :P

Tot in Nederland!

Waarin hij zich verbaast.

Serieus. Waarom zijn Japanners zo verschrikkelijk slecht in Engels?

Ik sta even buiten te praten met een meisje dat ook met de uitwisselingsstudenten rondhangt (Vertaalt uit het Japans)
Zij: Weet jij hoe dit heet (ze wijst naar een plantje, dat in mijn ogen gewoon onkruid is)
Ik: Nee, wat is dat
Zij: Hm, dit is een kruid ehm....je weet wel een "harb"
Ik: Een wat?
Zij: Een "harb"
Ik: Wat is een "harb"?
Zij: Is mijn Engels fout?
Ik: Oh! Je bedoelt "herb"!
Zij: Dat zei ik toch; "harb"

Zucht. Japanners en hun Japengels toch.

PS.

Een tweede insecten invasie is net begonnen. Wens mij succes.

Waarin hij veel vertelt.

Nog maar vier weken, dan sta ik weer op Nederlandse bodem. Zoals ik al vele malen heb herhaald, de tijd gaat razendsnel. Misschien heeft dat te maken met het feit dat de week pas op dinsdag begint en vrijdag al ruimschoots afgelopen is; zodat er een knallend weekend begint. Misschien ook wel omdat ik wel naar huis verlang, zo langzamerhand, al voelt Japan wel als een tweede thuis.
Onlangs heb ik mijn paper wel ingeleverd met 'Kaidan' als onderwerp, oftewel; Japanse spookverhalen. Het onderwerp is mij op het lijf geschreven, dacht ik zo. Ik wil misschien nog wel overwegen om dit verder uit te werken in mijn Bachelor-scriptie, omdat dit een ontzettend interessant onderwerp is. Maar momenteel moet ik nog wel wat schaven aan mijn versie, die uiteindelijk, samen met de papers van de anderen, gebundeld word. Eigenlijk kijk ik wel weer uit naar 'echt' studeren in Leiden, maar dat zal wel naar maand omzwaaien naar haat, want ik ken mezelf wel.
Vorige week was ik van plan een avond op stap te gaan naar Biado, dé bar voor Nederlanders, toen ik werd belaagd door een werkelijk leger van vliegende mieren. Ze hielden werkelijk niet op, todat ik een pan kokend water over ze heengiette, tenminste. Dit resulteerde in heel veel dode insectenlijkjes op mijn vloer; niets wat een stofzuiger niet kan oplossen.
Ook werd ik, samen met Isaura, aangesproken door een stokoude Japanner die een woordje Engels sprak. Ik had al lont moeten ruiken toen hij ons een plek aanbood in de tram, aangezien Japanners dat echt nooit doen voor buitenlanders(tenzij je een stokoude buitenlander bent, of gehandicapt, of allebei). Hij bleef maar onzin praten, terwijl ik weer braaf antwoordde. Gelukkig helpt overschakelen naar Nederlands goed, heb ik gemerkt. Na even met Isaura gepraat te hebben droop hij weer af. Nu ja, hij bleef naast me zitten, maar hij zei verder niets meer. Wat hebben bejaarde Japanners met mij? (Gelukkig heeft die dame van de Starbucks niets meer van zich laten horen, yay)
Ook hebben we sinds een week of vijf een nieuwe Nederlandse bewoner; Tim. Tim studeert medicijnen in Leiden en is een geweldige gozer, imho. Nu Tim fervent voetbal-fan is, heb ik samen met hem en wat andere voetbal fanaten Nederland - Italie gekeken, met de gelukkige afloop van vier - een. Daarna heb ik samen, alleen met Tim, naar Nederland - Rusland gekeken, om de nederlaag te accepteren. Gisteren hebben we wel de finale van het EK gekeken, samen met Andries (voor de Manshaft) en Yuki ( voor Andries, dus voor de Manshaft), wat wel een teleurstellende wedstrijd was. Om kort te gaan; het was vrij gezellig.
Overigens zijn dit de hoogtepunten van de laatste paar weken. Voor de rest is er bar weinig gebeurt. Behalve dat ik nu bezig ben met het opsturen van toelie naar Nederland en het uitkiezen van presentjes(yaha!), gaat het redelijk van een leien dakje. Als die regen nu eens ophoud, dan is het allemaal mooi.
Groeten,

Maarten.

Waarin hij nieuwe ervaringen opdoet

Na het lezen van een boek dat ik had geleend van Andries, getiteld "Dogs & Demons; the fall of modern Japan" is mijn beeld van Japan wel drastisch veranderd. Na het lezen van het boek snap ik ook waarom ik dit ook niet eerder heb opgemerkt. Dit is vooral te wijten aan het Japanse idee van tatemae het beeld dat de Japanners aan de maatschappij laten zien, in plaats van hun honne of werkelijke gedachtes. Ik geef de schrijver van het boek, Alex Kerr, gelijk wanneer hij zegt dat Japanners hun eigen land aan het verkloten zijn. Zo blijkt dus dat er bij Isahaya, een gebied niet ver van Nagasaki vandaan, een natuurgebied lag. Dit was zo'n tien jaar geleden, want toen besloot de Japanse overheid om bijna de hele kust van Japan te 'verstevigen' tegen overstromingen die maar eens in de honderd jaar voorkomen. Dit zorgde ervoor dat het hele natuurgebied kapot ging omdat ook het water werd tegengehouden dat dit natuurgebied staande hield.
De reden dat Japan dit doet is omdat het niet stopt met bouwen. Het mag niet stoppen met bouwen omdat ze anders geen subsidie krijgen. Als ze minder zouden bouwen daalt de subsidie voor het volgende jaar enz. enz. Lang leve de Japanse regering voor dit idee.
Het is wel jammer dat ik nu zo tegen Japan aankijk, maar er zijn nog volop leuke dingen te zien in Japan, al is het allemaal wat vlijtend, maar ach, dat is Japanse schoonheid.

Voor de rest gaat alles wel goed hier in Japan. We moeten nu toch echt beginnen aan ons eindpaper voor dit hele jaar. Aangezien we deze vrijdag al de eerste versie moeten inleveren, mag ik wel aan het werk gaan. (En dat heb ik vandaag ook gedaan, yay) Krijgen we ook van de week te horen dat we nog een verslag mogen inleveren voor Sakubun, opstellen schrijven, die ook rond de tweeduizend woorden moet zijn. Het wordt steeds mooier en mooier. Nochtans gaat het wel goed met de stress.

Laatst is mij weer iets mafs overkomen. Zit ik rustig in de Starbucks een boek te lezen voor mijn eindpaper, spreekt een Japanse dame die naast mij is komen zitten mij aan. In het begin heb ik niet door dat ze tegen mij spreekt; haar Engels is zo slecht dat ik het afscheep op achtergrondrumoer. Als ze eenmaal mijn aandacht heb begin ik in het Engels, hoewel ik snel op Japans overstap. Nadat deze barriere is gebroken begint ze een waterval van vragen, die ik, goed opgevoed als ik ben, zo beleefd mogelijk probeer te beantwoorden. Natuurlijk gooit ze de standaarzinnen als "Jouw Japans is zó goed" er doorheen, waar ik allang niet meer van opkijk; ik vind het eerder ontzettend irritant. Maar ik blijf lachen. Ja, zelfs Japanse tatemae begin ik over te nemen. De vrouw is niet heel onaardig, ze is getrouwd, haar dochter geeft pianoles en woont nog thuis(op negentwintigjarige leeftijd), ze heeft vroeger Engels gestudeerd en heeft het laatst weer opgepakt, ze is naar China en Duitsland geweest, ze tekent als hobbie en ze zou graag willen dat ik eens langs zou komen zodat ze mij kon tekenen. Ho! Wacht eens even! Op dat moment veranderd mijn waterval van woorden in een droge beek, mijn hoofd is compleet leeg. Na een moment van stilte weet ik toch weer mijn stem te vinden om zo beleefd mogelijk dit aanbod af te wijzen. Ik heb het druk, ik ga over een maand of twee weg, zoveel tijd heb ik niet meer etc. etc. Ze blijft echter doorzetten en gaat pas weg als ze mijn telefoonnummer heeft gekregen. Als dat haar tevreden stelt, soit, alstublieft. Nu maar hopen dat ze niet belt.
Wish me luck!

Don't worry, be happy

Dus alles is toch nog op zijn poten terecht gekomen. Na heen en weer gebeld en gemailed te hebben tussen Nederland en Japan hebben we toch een ticket weten te bemachtigen. Het is dus zeker dat we terugvliegen op de 30ste van Juli met British Airways. Het grappige is dat de trip van Narita(Tokyo) naar Heathrow in één keer gaat zonder stops of wat dan ook, maar dat wel wel vijf uur moeten wachten op Heathrow om naar Amsterdam te kunnen vliegen, terwijl die vlucht maar veertig minuten duurt. Nu ja, ik ben blij dat alles geregeld is, niet zonder hulp van de ouders natuurlijk.
Nu gaat het dus echt rap met de tijd, vooral als je zulke lange weekenden hebt zoals wij nu. Vanaf vrijdagmiddag tot maandagavond hebben we de gehele tijd voor onszelf. Dus genoeg tijd om nog wat leuke dingen te doen en heel wat dingen naar Nederland op te sturen.
Vandaag heeft het ook, sinds een lange tijd, weer eens de hele dag geregend, een soort van herrinering dat er toch een regenseizoen aankomt. Ik kan niet wachten. Ach, ook weer genoeg tijd om binnen te blijven en boeken te lezen.
Ik was nogal geirriteerd omdat de boekenwinkel van de Yumesaito, een van de grotere warenhuizen hier, zijn boekenaanbod van Engelstalige boeken drastisch heeft verkleind. Nu staan er alleen maar Engelse leerboeken voor beginners. Fantastisch. Maar, gelukkig heeft de Metro Books bij Amyu plaza zijn aanbod nog niet gewijzigd.
Nog maar zeventig dagen, give or take, dan ben ik weer terug in Nederland. Wat gaat de tijd toch snel, als je het naar je zin hebt.

Gouden week

Niet dat de Gouden Week (Golden Week) niet heel veel geweldige vruchten heeft afgeworpen, het was tenminste gezellig en dat is waar het om draait. YUI was, zoals ik al verwachtte, volledig uitverkocht, dus dat was een 'no-go'. Toen hebben we het maar gezellig gemaakt in ons huiselijk Nagasaki.
Zaterdag ben ik toch maar gaan voetballen, gewoon om de enkel even uit te testen. Het ging wel aardig, al kon ik niet zoveel rennen, wat wel balen was, maar het was in ieder geval wel even lekker om te sporten. Zeker als er tropische temperaturen heersen. Voor de rest gewoon een beetje gelezen en geluierd, naast het maken van het onontkoombare huiswerk. Gelukkig dat het Golden Week was, anders hadden we het flink drukker gehad.
Vooral het huiswerk voor het vak "Rangaku", Nederlandkunde, is ontzettend tergend. Waar je in Nederland papers moet schrijven met het doel dat je voor jezelf leert denken, gaat dat in Japan wat anders. In Japan moet je of "Je indruk van het college" of "Een onderwerp kiezen wat met het college te maken heeft en daar een pagina over schrijven". Bij versie één kan je een hele pagina proberen vol te schrijven over hoe interessant je het college dan wel niet vond en hoeveel je er wel niet van hebt opgestoken. Versie twéé houdt in dat je naar Wikipedia gaat, een willekeurig, met Japan te maken onderwerp kiest en dat in je eigen woorden overtypt. Het is tergend omdat het niet echt een 'paper' is, het heeft meer weg van zo'n spreekbeurt die je hield in groep vijf over 'katten' (of, in mijn geval 'Kabouters', met dank aan tante Nicole ) Daarnaast zijn de colleges niet echt heel goed te volgen, aangezien het best specifiek Japans is. Het is amper bij te benen met je WordTank. Ook zijn colleges ontzettend apatisch. Zelfs de Japanners proberen, voor het oog van de professor, een uiltje te knappen, wat sommigen zelfs nog lukt ook. Het rare ervan is dat de professors het niet eens boeit, ze gaan stoicijns door met hun praatje. Wat was dat schrikken voor de Japanners hier, toen de docent Nederlands hun het college uitstuurde toen ze zaten te slapen in de les.
Overigens was het Maandag, "Kodomo no Hi", de dag van de kinderen. Vijf mei is dan de dag voor de mannelijke kinderen, oftewel, kleine jongens. Ik weet er de details niet van, maar er worden in ieder geval poppen van samurai's en keizers gekocht, die aan de kinderen geschonken worden.
Momenteel ben ik op zoek naar een paar grote dozen om spullen naar huis te kunnen sturen. Ik heb nog geen succes geboekt, helaas, dus ik denk dat ik naar het postkantoor ga om te kijken hoe duur de dozen daar zijn.
Mijn andere paar Vans(de witte) die ik afgelopen December heb gekocht zijn stuk. Er zit een gat in de zool, waar water naar binnen komt. Dat heb ik geweten ook, toen het regende. Afijn, die laat ik dus ook achter, dan maar een nieuw paar kopen. Ik heb ook al een paar op het oog. Volgens de afbeelding waren ze de kleur "Port" en staat er een bloemenpatroon op. Trés hip, vond ik zelf dan.
Het regelen van de tickets ging wat moeilijker dan ik had verwacht. Na het mailen bleek dat we 4,400 Yen moesten betalen voor het omboeken, terwijl we er zeker van waren dat we dat al in Nederland al hadden betaald. Maar goed, ze vragen dus om onze gegevens en of we onze tickets willen kopieren en doorsturen. Nu had ik nog een ingescande versie, dus stuur ik die op, na een dag gewacht te hebben krijg ik bericht dat die afbeelding te klein is. Ok, mooi, dus kopieer ik mijn ticket en schrijf ik het faxnummer op wat begon met +81 3 etc. Omdat ik geen idee heb waar ik kon faxen, ging de tutor van Jonathan mee om te helpen. Aangkomen bij de boekwinkel van de campus blijkt dat ik daar kan faxen voor honderd yen. Ik geef het nummer door aan de winkelbediende en zij probeert naar het reisbureau te faxen, wat mislukt. Toch maar weer even terug om te kijken of ik misschien het nummer verkeerd had overgeschreven, want zo ben ik ook wel weer. Dat was dus niet het geval. Toen merkte de tutor op dat het netnummer van Tokyo begint met 03 en niet met +81 3. Toen ik herrinerde ik me afgelopen Woensdag, toen Elke mij belde via haar mobiel en +81 moest invoeren voor mijn nummer. Had de medewerker het nummer van hun bureau gegeven als je hen vanuit Nederland wilt bereiken. Gah! Nu ja, weer gefaxt, na Golden Week te horen gekregen dat alles binnen was. Hoor ik vandaag van Jonathan, die achter de omboekingskosten achterna was gegaan, dat zelfs op de offerte in Nederland die kosten niet aangegeven staan. Gah! Nu dus maar even kijken wat we gaan doen.
Vorige week woensdag heb ik, digitaal, wel even kunnen meedoen met D&D met mijn vrienden in Nederland. Het was supertof om weer even met ze te kunnen praten en ook om ze weer eens te zien. Bedankt, jongens! Nog maar even en ik kan weer 'Live' meedoen.
Waar ik wel een beetje van baal is het feit dat ik volgend jaar Engels niet als tweede studie kan doen, door die verdomde veranderingen in het systeem van Leiden. Zeventig procent aanwezigheidsplicht; het lijkt de middelbare school wel. Nu moet ik dit dus ook even zien op te lossen.
Ik heb ook mijn onderwerp voor mijn speech gekozen: Kaidan, Japanse griezelverhalen. Want zo ben ik ook weer. :)

Groeten uit Japan.

Wat er gebeurt is.

Dus, de colleges zijn net een week begonnen, kom ik er achter dat het volgende week "Golden Week" is. Dit houdt in dat er dus geen colleges zijn aangezien het een nationale vrije week is, of, in dit geval, vier dagen. Ik had het niet voor mogelijk gehouden dat de tijd zó snel zou vliegen dat ik zelfs Golden Week over het hoofd zou zien. Voornamelijk omdat er veel leuke concerten zijn in Fukuoka, tijdends Golden Week. Waaronder YUI, een van mijn favoriete Japanse artiesten. Nu moet ik maar even kijken of er nog kaartjes zijn en zo ja, waar ik dan ga slapen in Fukuoka. (Of ik gewoon de hele nacht doortrek) Afijn, ik heb weer dingen te regelen deze week.
College is weer begonnen en dat houdt in dat we een level omhoog zijn gegaan met ons Japans. (Yay!) Mijn rooster is niet een van de leukste, maar het geeft me wel een weekend van drie dagen, aangezien ik maandag geen college heb. Daarna heb ik van negen to vier en van negen tot drie college op dinsdag en woensdag. Dat is wel balen, maar ach, je kan niet alles hebben. Donderdag is een vreselijke dag, al zeg ik het zelf. Op donderdag begint ons college "Rangaku" oftwel "Nederlandkunde" om half drie en eindigt dit blokuur om half zes. Jazeker, drie uur college achter elkaar. Met één pauze van een kwartier. Dan verlang je wel terug naar het 'Leids kwartierje'', hoewel Nagasaki dat systeem ook hanteert, alleen dan buiten colleges om.
We hebben ook wat leuke mensen leren kennen gedurende de vakantie, waaronder veel Amerikanen en Britten van de Gaidai, een Universiteit iets buiten de stad die zich richt op het leren van andere talen. De rit er naartoe is de moeite eigenlijk wel waard, want je wordt getrakteerd op een mooi uitzicht. Met deze mensen van de Gaidai hebben we gebarbequed op Iojima, een eilandje op tien minuten afstand met een veerboot. Het was een supergezellige dag en we hadden gelukkig het weer ook mee. Ik moet de foto's nog uploaden, maar die komen eraan.
Jammer genoeg zijn er geen foto's van Sakura. Helaasch stormde het té hard, waardoor alle Sakura eraf is gewaaid in een week.
Ook heb ik nu last van een raar suizen in mijn oor, alsof er hard bloed langsstroomt. Misschien moet ik toch eens naar de dokter toe. Met mijn enkel gaat het in ieder geval beter; hij is niet meer opgezwollen.
Momenteel heb ik ook een nieuwe tutor, aangezien mijn oude tutor er mee stopte. Niet dat het heel erg was, want het klikte niet zo heel goed tussen ons. Dit had vooral te maken met het feit dat ze niet uit dezelfde faculteit kwam als de andere tutors en ze dus helemaal niemand van de andere tutors kende. Bovendien was ze ook zeven jaar ouder dan ik, dus dat lag ook al niet helemaal goed. We zaten niet echt op de goede golflengte.
Gelukkig heb ik nu wel een leuke tutor gekregen en we kunnen het prima met elkaar vinden. Al hebben we de tutors niet echt meer nodig voor zaken zoals het bankwezen en dergelijke, het is altijd handig om wat Japans te praten met Japanners. Over het algemeen is het erg gezellig, dus.
Afgelopen weekend ben ik ook eindelijk naar "Huis ten Bosch" geweest, samen met Marco en Yuka, een ex-leerling van mij, en Youko, ook een ex-leerling. Ik moet zeggen dat "HtB" een van de meest rare plekken in Japan is. Het is echt vreselijk raar om molens in Japan te zien, laat staan de Dom-toren(met lift!). Hoewel het wel geweldig is om weer over "Nederlandse" straten te lopen en door "Nederlandse" grachten te toeren. Alles mag er wel Nederlands uitzien, het probleem is eigenlijk dat alles er té Hollands uitziet, waardoor het niet echt Nederlands is. Vooral de 'Nationale klederdracht' is hilarisch om te zien als Japanners ze dragen.
Nu wil ik nog meer naar huis. Slecht drie maanden en dan en ik weer in het koude kikkerlandje. Dat het zo snel zou gaan had ik mij niet kunnen voorstellen. Nu zijn jullie in ieder geval weer up-to-date. Ik zal mijn foto's zo snel mogelijk uploaden.

Verjaard

Zo ben je twintig, zo ben je eenentwintig.
Het was een hele leuke verjaardag, we zijn met een hele groep mensen naar Biado geweest (dé bar voor Nederlanders) waar de alcohol rijkelijk vloeide en we zelfs taart hebben gegeten. En, nee, taart en bier is niet de best combinatie die men zou wensen, maar ach, er was taart en daar ging het om.
Van de dochter van de eigenaar van Biado heb ik een taarthoed in ontvangst genomen(foto's volgen nog) en van Satchi, de eigenaar, een T-Shirt met een onzin leuze, zoals dat gaat in Japan.
Van Sayuri, een Japanse vriendin van ons, een Sesamstraat fotolijstje.
Van Rob, een Brit, wat snoep en een hangertje voor mijn telefoon.
Van Ross, een Amerikaan, Toblerone en een varkentje.
Van Nadia en Yuki een artbook van Neon Genesis Evangelion, een vrij bekende anime serie.
De anderen zouden nog een cadeau bedenken, hoorde ik vandaag, dus moet ik nog even wachten.
Voor de rest gaan de colleges volgende week weer van start. Ik heb een vrij relaxed rooster, alleen al omdat ik vrij ben op maandag. Aan de andere kant, ik kan vrijdag niet meer lesgeven, zodat komende vrijdag mijn laatste les word aan de Chikyukan. Wel jammer, want het begon net te wennen. Daarnaast waren de vijfduizend yen per week ook lang niet slecht. Soit, nog maar een paar maanden, dus het zal wel meevallen.
Nog bedankt voor alle felicitaties!

Nog een paar uur

Voordat ik eenentwintig ben!

Ik wil hierbij even mijn familie en vrienden bedanken voor de hippe pakketjes die ze hebben opgestuurd. Heel erg bedankt! De smurfen heb ik in de kast op een rijtje gesmurft. Heel erg smurf!
Mijn enkel doet overigens nog steeds pijn en ik kan dus al een tijdje niet voetballen. In plaats daarvan ben ik begonnen met gewichtheffen, zodat ik tenminste nog wat beweging heb. Zelfs fietsen is best pijnlijk. Het ziet er naar uit dat onze vakantie ook weer snel over is, nog maar een week of twee, als ik het goed heb. Dan word het weer studeren(ack!)
Och, het wordt wel een moeilijker semester, maar ik heb er het volste vertrouwen in.
Japan begint trouwens wel erg te wennen en ik denk dat ik, wanneer ik terugga, het ontzettend ga missen. Vooral alle mooie dames die hier rondlopen in hotpants(in de winter) :) Nu ja, dat ook natuurlijk, maar vooral het gevoel dat je je in een compleet andere omgeving bevind waar alles anders is dan je gewend bent. Damn, dat ga ik zeker missen.

Waarom ik Crowded House haat

Of hoe mijn reis naar Korea nooit begon..

Jullie lezen het goed. Op dit moment zou ik in Korea moeten vertoeven, maar in plaats daarvan zit ik achter internet mijn blog te updaten, waarom ik niet in Korea zit op dit moment.
Gisteren vertrokken Andries en ik vanuit ons stulpje in Nagasaki richting het station om daar de trein naar Fukuoka te pakken. Vrij wel ogenblikkelijk begon het te miezeren en staken wij de paraplu's op. Vol positieve energie besloten we dan ook dat in Pusan het weer anders zou kunnen zijn, aangezien er toch een zee tussen zit.
Aangekomen in Fukuoka was het nog steeds niet gestopt met regenen, en dat zou het ook niet meer, voor de duur van de gehele reis. Na onze spullen hebben gedropt in het hostel en wat gegeten te hebben, besloten we toch maar vroeg te gaan slapen, vooral omdat we vandaag zo ontzettend vroeg opmoesten.
Het zou wat aangenamer zijn geweest, als de bedden niet zo vreselijk onbeslaapbaar waren. Het waren niet meer dan schuimrubberen matrassen. Natuurlijk hielp het raam - dat niet bedekbaar was- ook niet, vooral niet als er om de vijf minuten licht door schijnt. Kortom; slecht geslapen en best gaar vertrekken we per taxi naar de haven van Fukuoka. Daar aangekomen zijn de in-check proceducers snel achter de rug, het was een kwestie formulieren en paspoort geven, waarna je door mocht lopen.
Na een tijdje zaten we dan toch in de boot die ons naar Korea zou brengen. Ondertussen regent het nog steeds. Blijkbaar hebben we, net zoals 'Crowded House' zong, 'het weer met ons meegenomen'. Dit leidde ertoe dat er golven van drie meter stonden, waardoor de veerdienst voor twee dagen gestopt werd. Juist de dagen dat wij naar Pusan wilde gaan. We zaten ondertussen een kwartier in de boot.
Dus, na besloten te hebben om de reis maar te cancelen en ons geld terug te vragen, zijn we weer terug naar Nagasaki gegaan. Daar hebben we gelijk maar ons geld opgehaald en zitten we nu weer veilig in ons eigen 'hostel' in Nagasaki.
Daar gaat de geplande vakantie dus. Ik baal dus als een stekker, vooral omdat volgende week de prijzen al weer onbetaalbaar worden. Denk aan dertig-duizend yen voor drie dagen in Pusan, iets wat we niet willen betalen voor zo'n korte tijd. Jammer, maar helaas, dus.
Och, nog een week totdat ik verjaar, dan spendeer ik al het geld dat ik van de reis heb gekregen. :P

Status

Even een korte update voordat ik volgende week naar Pusan vertrek. Waarschijnlijk vertrekken we dinsdag al naar Fukuoka omdat we de volgende dag belachelijk vroeg in de haven moeten zijn om de boot te pakken. Als alles goed loopt zijn we dan drie dagen onder de panne in Korea.
Momenteel is de moeder van Jonathan ook gearriveerd in Japan en gaat Jonathan binnekort weg om zijn moeder Japan te laten zien, waaronder Kyoto, Osaka en Nara.
Eigenlijk is de vakantie best snel voorbij gegaan, vooral als je geen echt houvast hebt, omdat college pas de achtste van april weer begint. Dus worden de dagen weggesleten met zwemmen, feesten, bijkomen van feesten, naar de film gaan, films kijken en buiten in de zon boeken lezen. Daarnaast is het bijna tijd voor ''Hanami" het bekijken van de kersenbloesem, wat een van de dingen is die je gezien moet hebben als je een jaar in Japan zit. Dat lijkt me wel een leuke aflsluiting van de vakantie die we gehad hebben.
Op dit moment heb ik last van mijn enkel, te danken aan het intensieve voetbal van gisteren. (Waarbij ik nog wel twee keer heb gescoord.) Ook hadden Andries en ik het briljante idee om de gewichten die op de vijfde verdieping lagen eens uit te proberen. Ik heb nog nooit zoveel spierpijn gehad in mijn armen. Daar bovenop heb ik alweer last van mijn maag, waar ik drie weken geleden diarree had, heb ik nu last van opstopping dus eet ik pruimen of mijn leven ervan afhangt. Hopelijk is het over voordat ik naar Korea vertrek.
Tot de volgende keer!

Eindelijk

Eindelijk heb ik alle foto's die ik heb genomen online gekregen zonder dat ik een 'blue screen of death' kreeg tijdens het uploaden van de desbetreffende foto's. Niet om het een of ander, maar Vista lijkt vaak op vloeibare troep dat in de vorm van een computersysteem is gegoten.
Afijn, alhier de foto's
KLIK
Oh, en Andries en ik gaan waarschijnlijk voor drie dagen naar Phusan in Korea. Na de reis blijven we ook even in Fukuoka plakken, tenminste, dat is het plan. Wish me luck.

FotoService

De Japanse kappers hebben de beste service ooit. Serieus, mijn haar werd twee keer gewassen, en nadat ik geknipt was, verzekerde de kapster dat ik, als ik niet tevreden was met mijn haar, terug kon komen om het te laten bijknippen. Gratuis. Daarnaast kreeg ik nog een blikje koffie mee bij vertrek. Super service!
Vandaag kwam ik ook een Japanner tegen, of eerlijk gezegd, de Japanner kwam mij tegen, bij de BookOff. Zei de Japanner, die er uitzag als een kruising tussen een Aziaat en de Kerstman, dat ik een 'nice guy' was en of hij een foto van mij mocht nemen. Eh. Ja. Waarom niet? Nu sta ik dus op het fotorolletje van een random Japanner. Wederom een maffe anekdote. Heerlijk.

Rest Assured

Ik kan gewoon wel op vakantie naar een ander land, ook al zei Nadia dat dat niet mogelijk was met ons visa. Nu ja, het blijkt dus gewoon te kunnen, je moet alleen even een formulier inleveren bij een bureau ergens bij Glover Garden in de buurt. Dat krijg je ervan als je naar Nadia luistert :P
Voor de rest is de vakantie van een maand of twee nu officieel van start gegaan en ben ik dus van plan een dag of twee naar Seoul te gaan, als alles lukt en ik een mede reisgenoot kan vinden.

Holidays are coming

Waarom gaat Maarten niet op vakantie naar het buitenland terwijl hij toch in Azie zit?
Omdat het niet mag van de Japanse regering. Nu ja, het mag wel, maar dan mag je eerst een stapel formulieren invullen en dan maar wachten of het doorgevoerd word. Dit zorgt er tevens alleen voor dat je het land weer in mag.
Je mag het land wel verlaten, alleen terugkomen is een vervelend gedoe en aangezien ik pas over een half jaar(give or take ) weer definitief terugga, is dit een klein probleem.
Wrijft Nadia nog even in: "Ach, op de terugweg kom ik nog langs Seoul, ga ik daar nog even rondkijken"
Har. Har.

Scholen en Maskers

Vorige week zijn we twee keer naar een basisschool geweest om de 'rare buitenlander' annex 'geeerde gast' uit te hangen. Aan de ene kant vind ik het helemaal niet erg om een basisschool te bezoeken, vooral omdat we er toch niet omheen kunnen, als buitenlander zijnde. Al zouden we graag willen verstoppen, als je drie koppen boven de gemiddelde Japanner uitsteekt, is dat wat moeilijk. Afijn, de ervaring zelf was niet slecht, weer een beetje gepraat en gespeeld met kleine Japannertjes, wat best leuk was.
Een van de scholen die we bezochten lag in de verste uithoek van de gemeente Nagasaki en was een erg klein schooltje, met een totaal van dertig leerlingen. Toch blijven alle Japanse scholen hetzelfde, tenminste, in opzet. Elke school heeft dezelfde ingang, waar men natuurlijk schoenen moet verruilen voor slippers(en elke keer té kleine slippers). Er staat altijd een klimrek ergens op het terrein, met een kabelbaan. Er is altijd een gymzaal die bereikbaar is via een overdekt pad. Er is altijd, maar dan ook altijd, een kamer in Japanse stijl, naast de normale klaslokalen die vrij Westers aandoen.
Toch moet ik zeggen dat ik het vrij vervelend vind dat we als schaarse producten worden gezien, wij Nederlanders. De reactie is ook elke keer weer een mengeling van angst en bewondering, eenzelfde reactie als men bijvoorbeeld naar de dierentuin zou gaan en een leeuw zou bezichtigen. Doch, als je dan ziet hoeveel moeite ze steken in het verwelkomen van hun speciale gasten is dat ene minpunt wel te vergeten. Bovendien kunnen ze erg goed zingen, die Japanse leerlingen.

Wat me wel stoort aan Japanners is hun 'tatemae', het gezicht en de gevoelens die ze naar de buitenwereld projecteren, of letterlijk 'de gevel van een gebouw' Ik snap wel dat de meeste mensen zeggen dat Japanners allemaal zo beleefd zijn, maar in de werkelijkheid is dat wat anders.
Voorbeeld: Ik zit in de tram naar mijn werk en ik merk dat een groep meisjes mij voordurend zit aan te staren en dingen naar elkaar fluisteren. Omdat een buitenlander die Japans spreekt, laat staan, kan lezen en schrijven niet bestaat in de Japanse geest, dachten ze vrij te zijn om voor mijn neus over mij te praten. "Die gaijin is eng, niet?" "Ja *giechel* en lang! Zo lang!"
Na een tijdje andere praat aangehoord te hebben ben ik het zat en leun ik wat naar voren zodat ze me goed kunnen verstaan en vertel ze wat ik van hun gedrag vind. Ze hadden niet sneller in het gelid kunnen springen. Na een waterval van verontschuldigen is de rest van de tramreis vrij stil en stap ik uit bij mijn halte. Nederlander - Japanse meisjes 1 - 0
Vol goede moed begin ik aan mijn bijbaantje.

Dan ga ik nu toch maar eens kanji oefenen voor mijn test volgende week.
Ta-tah

Long time

...No see, right?
Ik kan alleen maar zeggen dat het best wel druk is geweest de laatste tijd, zodat ik niet echt heel veel tijd heb gehad om up te daten. Daarnaast gebeuren er weinig opmerkelijke dingen hier in Nagasaki (en eerlijk gezegd, soms ben ik te lui om up te daten)
Nu dat van de baan is, kan ik een fatsoenlijke update beginnen vanaf mijn nieuwe laptop die de ouders hebben meegebracht vanuit Nederland, waar ik ontzettend blij mee ben. Nu ik al bijna een maand niets van mij heb laten horen, zal dit wel een flinke update worden, denk ik.
Ten eerste heeft ons voetbalteam nu een officieel tenue. Het bestaat uit het tenue van AC Milaan, met als enige toevoeging je eigen naam en een door jezelf gekozen nummer. Zodoende ben ik Maarten, 05. Aangenaam kennis te maken.
De eerste drie maanden van Japanse colleges eindigden ook zonder enige problemen (behalve dat ik wat huiswerk was vergeten in te leveren), waarna de glorieuze twee weken van vakantie aanbraken. Om meteen maar met de deur in huis te vallen zijn we die zaterdag naar een izakaya geweest, een restaruant/bar waar men voor drieduizend yen (ongeveer achttien euro) twee uur zoveel mag drinken als je wilt. Ad fundum! Toen had iemand het glorieuze idee om nog 'even' naar de Cybac te gaan om daar een potje biljart te spelen. Nu zeg ik 'even', terwijl we daar toch tot een uur of half vier zijn gebleven, zodat het half vijf was voordat ik lag te slapen. Vanzelfsprekend heb ik de dag daarna het maar wat rustiger aan gedaan, zodat ik mij kon voorbereiden op Kerst.
Overigens arriveerde de vriendin van Jonathan de vrijdag voor Kerst, wat wel leuk was, omdat ik haar al kende via de Albert Heijn to Go. Dus, met Kerst, dat totaal niet voelde als een echte Kerst, ging zij mee met ons naar een andere izakaya om eens flink te feesten. In Japan is het een traditie om voor het nieuwe jaar zoveel mogelijk te drinken, om zo de slechte dingen van het jaar te vergeten. Je moet er maar opkomen. Na dit drinkfestijn zijn we wezen bowlen, wat niet zo goed verliep, omdat ik a) aangeschoten was b) ik, ookal ben ik nuchter, absoluut niet kan bowlen. Gelukkig redde Andries mijn eer door maar elf punten te scoren, tegen mijn drieenveertig.
Op vrijdag kwam mijn familie naar Nagasaki, wat ontzettend gezellig was, omdat ik ze best miste. Samen hebben we ook de toeristenplekken van Nagasaki bezocht tot maandag, waarna we per auto naar Arita zijn gereden, een dorp dat bekend is om zijn keramiek. Vooral het uizicht vanuit de auto was soms heel mooi. Vervolgens hebben we Oud&Nieuw gevierd in een gezellige bar in Hamadamachi, een wijk van Nagasaki. Vervolgens zijn we de woensdag daarna naar Mt. Aso gegaan, een hoge berg gelegen aan een van de grootste cadeira van de wereld. Hoewel we de eerste dag alleen naar de ryokan( een traditionele Japanse herberg) zijn gereden was het uitzicht wederom het rijden wel waard. Nu moet ik bekennen dat ik een ryokan heerlijk vind slapen en ze hebben geweldige hete baden, maar het eten is zo traditioneel Japans dat mijn Nederlandsche maag zich soms omdraait bij het zien van al dat Japanse 'lekkers'. Desondanks zijn de meeste dingen wel goed te eten en vult het ook wel.
De dag daarna zijn we naar Kumamoto en het kasteel van Kumamoto geweest, omdat het weer niet echt geschikt was voor Mt. Aso. Ook verplaatsten we ons naar een andere ryokan, omdat het een erg druk seizoen was en we niet de volle drie dagen konden boeken.
Omdat het kasteel van Kumamoto vierhonderd jaar bestond waren er allerlei festiviteiten, wat enorm leuk was om te zien. Het kasteel zelf was niet zo heel mooi, maar het was wel een leuke dag uit.
De daaropvolgende dag zijn we naar Mt. Aso geweest, waar je een ontzettend mooi uitzicht hebt van de krater waarin allemaal kleine steden liggen. Wat ook heel gaaf was, was het feit dat er zelfs sneeuw lag op de top van de berg. Een heel pak, mag ik wel zeggen ,een goede vijftien centimeter. Wat heb ik sneeuw gemist, zeg.
Helaas vertrok de familie de volgende dag vanuit Beppu weer naar Osaka en maakte ik de terugreis naar Nagasaki. Zo heb ik twee keer vaarwel gezegd tegen mijn familie, wat mij best wel zwaar viel. Desondanks, was het een onvergetelijke reis.
Dus nu zit ik weer in Nagasaki, het is bijna een week geleden dat ik mijn familie zag, maar we hebben in ieder geval met zijn allen Japan gezien en die herrinering zal ik altijd bij me dragen.

Heel erg bedankt, Mam, Pap, Koen & Lotte