Vorige week zijn we twee keer naar een basisschool geweest om de 'rare buitenlander' annex 'geeerde gast' uit te hangen. Aan de ene kant vind ik het helemaal niet erg om een basisschool te bezoeken, vooral omdat we er toch niet omheen kunnen, als buitenlander zijnde. Al zouden we graag willen verstoppen, als je drie koppen boven de gemiddelde Japanner uitsteekt, is dat wat moeilijk. Afijn, de ervaring zelf was niet slecht, weer een beetje gepraat en gespeeld met kleine Japannertjes, wat best leuk was.
Een van de scholen die we bezochten lag in de verste uithoek van de gemeente Nagasaki en was een erg klein schooltje, met een totaal van dertig leerlingen. Toch blijven alle Japanse scholen hetzelfde, tenminste, in opzet. Elke school heeft dezelfde ingang, waar men natuurlijk schoenen moet verruilen voor slippers(en elke keer té kleine slippers). Er staat altijd een klimrek ergens op het terrein, met een kabelbaan. Er is altijd een gymzaal die bereikbaar is via een overdekt pad. Er is altijd, maar dan ook altijd, een kamer in Japanse stijl, naast de normale klaslokalen die vrij Westers aandoen.
Toch moet ik zeggen dat ik het vrij vervelend vind dat we als schaarse producten worden gezien, wij Nederlanders. De reactie is ook elke keer weer een mengeling van angst en bewondering, eenzelfde reactie als men bijvoorbeeld naar de dierentuin zou gaan en een leeuw zou bezichtigen. Doch, als je dan ziet hoeveel moeite ze steken in het verwelkomen van hun speciale gasten is dat ene minpunt wel te vergeten. Bovendien kunnen ze erg goed zingen, die Japanse leerlingen.
Wat me wel stoort aan Japanners is hun 'tatemae', het gezicht en de gevoelens die ze naar de buitenwereld projecteren, of letterlijk 'de gevel van een gebouw' Ik snap wel dat de meeste mensen zeggen dat Japanners allemaal zo beleefd zijn, maar in de werkelijkheid is dat wat anders.
Voorbeeld: Ik zit in de tram naar mijn werk en ik merk dat een groep meisjes mij voordurend zit aan te staren en dingen naar elkaar fluisteren. Omdat een buitenlander die Japans spreekt, laat staan, kan lezen en schrijven niet bestaat in de Japanse geest, dachten ze vrij te zijn om voor mijn neus over mij te praten. "Die gaijin is eng, niet?" "Ja *giechel* en lang! Zo lang!"
Na een tijdje andere praat aangehoord te hebben ben ik het zat en leun ik wat naar voren zodat ze me goed kunnen verstaan en vertel ze wat ik van hun gedrag vind. Ze hadden niet sneller in het gelid kunnen springen. Na een waterval van verontschuldigen is de rest van de tramreis vrij stil en stap ik uit bij mijn halte. Nederlander - Japanse meisjes 1 - 0
Vol goede moed begin ik aan mijn bijbaantje.
Dan ga ik nu toch maar eens kanji oefenen voor mijn test volgende week.
Ta-tah
dinsdag 29 januari 2008
donderdag 10 januari 2008
Long time
...No see, right?
Ik kan alleen maar zeggen dat het best wel druk is geweest de laatste tijd, zodat ik niet echt heel veel tijd heb gehad om up te daten. Daarnaast gebeuren er weinig opmerkelijke dingen hier in Nagasaki (en eerlijk gezegd, soms ben ik te lui om up te daten)
Nu dat van de baan is, kan ik een fatsoenlijke update beginnen vanaf mijn nieuwe laptop die de ouders hebben meegebracht vanuit Nederland, waar ik ontzettend blij mee ben. Nu ik al bijna een maand niets van mij heb laten horen, zal dit wel een flinke update worden, denk ik.
Ten eerste heeft ons voetbalteam nu een officieel tenue. Het bestaat uit het tenue van AC Milaan, met als enige toevoeging je eigen naam en een door jezelf gekozen nummer. Zodoende ben ik Maarten, 05. Aangenaam kennis te maken.
De eerste drie maanden van Japanse colleges eindigden ook zonder enige problemen (behalve dat ik wat huiswerk was vergeten in te leveren), waarna de glorieuze twee weken van vakantie aanbraken. Om meteen maar met de deur in huis te vallen zijn we die zaterdag naar een izakaya geweest, een restaruant/bar waar men voor drieduizend yen (ongeveer achttien euro) twee uur zoveel mag drinken als je wilt. Ad fundum! Toen had iemand het glorieuze idee om nog 'even' naar de Cybac te gaan om daar een potje biljart te spelen. Nu zeg ik 'even', terwijl we daar toch tot een uur of half vier zijn gebleven, zodat het half vijf was voordat ik lag te slapen. Vanzelfsprekend heb ik de dag daarna het maar wat rustiger aan gedaan, zodat ik mij kon voorbereiden op Kerst.
Overigens arriveerde de vriendin van Jonathan de vrijdag voor Kerst, wat wel leuk was, omdat ik haar al kende via de Albert Heijn to Go. Dus, met Kerst, dat totaal niet voelde als een echte Kerst, ging zij mee met ons naar een andere izakaya om eens flink te feesten. In Japan is het een traditie om voor het nieuwe jaar zoveel mogelijk te drinken, om zo de slechte dingen van het jaar te vergeten. Je moet er maar opkomen. Na dit drinkfestijn zijn we wezen bowlen, wat niet zo goed verliep, omdat ik a) aangeschoten was b) ik, ookal ben ik nuchter, absoluut niet kan bowlen. Gelukkig redde Andries mijn eer door maar elf punten te scoren, tegen mijn drieenveertig.
Op vrijdag kwam mijn familie naar Nagasaki, wat ontzettend gezellig was, omdat ik ze best miste. Samen hebben we ook de toeristenplekken van Nagasaki bezocht tot maandag, waarna we per auto naar Arita zijn gereden, een dorp dat bekend is om zijn keramiek. Vooral het uizicht vanuit de auto was soms heel mooi. Vervolgens hebben we Oud&Nieuw gevierd in een gezellige bar in Hamadamachi, een wijk van Nagasaki. Vervolgens zijn we de woensdag daarna naar Mt. Aso gegaan, een hoge berg gelegen aan een van de grootste cadeira van de wereld. Hoewel we de eerste dag alleen naar de ryokan( een traditionele Japanse herberg) zijn gereden was het uitzicht wederom het rijden wel waard. Nu moet ik bekennen dat ik een ryokan heerlijk vind slapen en ze hebben geweldige hete baden, maar het eten is zo traditioneel Japans dat mijn Nederlandsche maag zich soms omdraait bij het zien van al dat Japanse 'lekkers'. Desondanks zijn de meeste dingen wel goed te eten en vult het ook wel.
De dag daarna zijn we naar Kumamoto en het kasteel van Kumamoto geweest, omdat het weer niet echt geschikt was voor Mt. Aso. Ook verplaatsten we ons naar een andere ryokan, omdat het een erg druk seizoen was en we niet de volle drie dagen konden boeken.
Omdat het kasteel van Kumamoto vierhonderd jaar bestond waren er allerlei festiviteiten, wat enorm leuk was om te zien. Het kasteel zelf was niet zo heel mooi, maar het was wel een leuke dag uit.
De daaropvolgende dag zijn we naar Mt. Aso geweest, waar je een ontzettend mooi uitzicht hebt van de krater waarin allemaal kleine steden liggen. Wat ook heel gaaf was, was het feit dat er zelfs sneeuw lag op de top van de berg. Een heel pak, mag ik wel zeggen ,een goede vijftien centimeter. Wat heb ik sneeuw gemist, zeg.
Helaas vertrok de familie de volgende dag vanuit Beppu weer naar Osaka en maakte ik de terugreis naar Nagasaki. Zo heb ik twee keer vaarwel gezegd tegen mijn familie, wat mij best wel zwaar viel. Desondanks, was het een onvergetelijke reis.
Dus nu zit ik weer in Nagasaki, het is bijna een week geleden dat ik mijn familie zag, maar we hebben in ieder geval met zijn allen Japan gezien en die herrinering zal ik altijd bij me dragen.
Heel erg bedankt, Mam, Pap, Koen & Lotte
Ik kan alleen maar zeggen dat het best wel druk is geweest de laatste tijd, zodat ik niet echt heel veel tijd heb gehad om up te daten. Daarnaast gebeuren er weinig opmerkelijke dingen hier in Nagasaki (en eerlijk gezegd, soms ben ik te lui om up te daten)
Nu dat van de baan is, kan ik een fatsoenlijke update beginnen vanaf mijn nieuwe laptop die de ouders hebben meegebracht vanuit Nederland, waar ik ontzettend blij mee ben. Nu ik al bijna een maand niets van mij heb laten horen, zal dit wel een flinke update worden, denk ik.
Ten eerste heeft ons voetbalteam nu een officieel tenue. Het bestaat uit het tenue van AC Milaan, met als enige toevoeging je eigen naam en een door jezelf gekozen nummer. Zodoende ben ik Maarten, 05. Aangenaam kennis te maken.
De eerste drie maanden van Japanse colleges eindigden ook zonder enige problemen (behalve dat ik wat huiswerk was vergeten in te leveren), waarna de glorieuze twee weken van vakantie aanbraken. Om meteen maar met de deur in huis te vallen zijn we die zaterdag naar een izakaya geweest, een restaruant/bar waar men voor drieduizend yen (ongeveer achttien euro) twee uur zoveel mag drinken als je wilt. Ad fundum! Toen had iemand het glorieuze idee om nog 'even' naar de Cybac te gaan om daar een potje biljart te spelen. Nu zeg ik 'even', terwijl we daar toch tot een uur of half vier zijn gebleven, zodat het half vijf was voordat ik lag te slapen. Vanzelfsprekend heb ik de dag daarna het maar wat rustiger aan gedaan, zodat ik mij kon voorbereiden op Kerst.
Overigens arriveerde de vriendin van Jonathan de vrijdag voor Kerst, wat wel leuk was, omdat ik haar al kende via de Albert Heijn to Go. Dus, met Kerst, dat totaal niet voelde als een echte Kerst, ging zij mee met ons naar een andere izakaya om eens flink te feesten. In Japan is het een traditie om voor het nieuwe jaar zoveel mogelijk te drinken, om zo de slechte dingen van het jaar te vergeten. Je moet er maar opkomen. Na dit drinkfestijn zijn we wezen bowlen, wat niet zo goed verliep, omdat ik a) aangeschoten was b) ik, ookal ben ik nuchter, absoluut niet kan bowlen. Gelukkig redde Andries mijn eer door maar elf punten te scoren, tegen mijn drieenveertig.
Op vrijdag kwam mijn familie naar Nagasaki, wat ontzettend gezellig was, omdat ik ze best miste. Samen hebben we ook de toeristenplekken van Nagasaki bezocht tot maandag, waarna we per auto naar Arita zijn gereden, een dorp dat bekend is om zijn keramiek. Vooral het uizicht vanuit de auto was soms heel mooi. Vervolgens hebben we Oud&Nieuw gevierd in een gezellige bar in Hamadamachi, een wijk van Nagasaki. Vervolgens zijn we de woensdag daarna naar Mt. Aso gegaan, een hoge berg gelegen aan een van de grootste cadeira van de wereld. Hoewel we de eerste dag alleen naar de ryokan( een traditionele Japanse herberg) zijn gereden was het uitzicht wederom het rijden wel waard. Nu moet ik bekennen dat ik een ryokan heerlijk vind slapen en ze hebben geweldige hete baden, maar het eten is zo traditioneel Japans dat mijn Nederlandsche maag zich soms omdraait bij het zien van al dat Japanse 'lekkers'. Desondanks zijn de meeste dingen wel goed te eten en vult het ook wel.
De dag daarna zijn we naar Kumamoto en het kasteel van Kumamoto geweest, omdat het weer niet echt geschikt was voor Mt. Aso. Ook verplaatsten we ons naar een andere ryokan, omdat het een erg druk seizoen was en we niet de volle drie dagen konden boeken.
Omdat het kasteel van Kumamoto vierhonderd jaar bestond waren er allerlei festiviteiten, wat enorm leuk was om te zien. Het kasteel zelf was niet zo heel mooi, maar het was wel een leuke dag uit.
De daaropvolgende dag zijn we naar Mt. Aso geweest, waar je een ontzettend mooi uitzicht hebt van de krater waarin allemaal kleine steden liggen. Wat ook heel gaaf was, was het feit dat er zelfs sneeuw lag op de top van de berg. Een heel pak, mag ik wel zeggen ,een goede vijftien centimeter. Wat heb ik sneeuw gemist, zeg.
Helaas vertrok de familie de volgende dag vanuit Beppu weer naar Osaka en maakte ik de terugreis naar Nagasaki. Zo heb ik twee keer vaarwel gezegd tegen mijn familie, wat mij best wel zwaar viel. Desondanks, was het een onvergetelijke reis.
Dus nu zit ik weer in Nagasaki, het is bijna een week geleden dat ik mijn familie zag, maar we hebben in ieder geval met zijn allen Japan gezien en die herrinering zal ik altijd bij me dragen.
Heel erg bedankt, Mam, Pap, Koen & Lotte
Abonneren op:
Posts (Atom)
