Waarin hij nieuwe ervaringen opdoet

Na het lezen van een boek dat ik had geleend van Andries, getiteld "Dogs & Demons; the fall of modern Japan" is mijn beeld van Japan wel drastisch veranderd. Na het lezen van het boek snap ik ook waarom ik dit ook niet eerder heb opgemerkt. Dit is vooral te wijten aan het Japanse idee van tatemae het beeld dat de Japanners aan de maatschappij laten zien, in plaats van hun honne of werkelijke gedachtes. Ik geef de schrijver van het boek, Alex Kerr, gelijk wanneer hij zegt dat Japanners hun eigen land aan het verkloten zijn. Zo blijkt dus dat er bij Isahaya, een gebied niet ver van Nagasaki vandaan, een natuurgebied lag. Dit was zo'n tien jaar geleden, want toen besloot de Japanse overheid om bijna de hele kust van Japan te 'verstevigen' tegen overstromingen die maar eens in de honderd jaar voorkomen. Dit zorgde ervoor dat het hele natuurgebied kapot ging omdat ook het water werd tegengehouden dat dit natuurgebied staande hield.
De reden dat Japan dit doet is omdat het niet stopt met bouwen. Het mag niet stoppen met bouwen omdat ze anders geen subsidie krijgen. Als ze minder zouden bouwen daalt de subsidie voor het volgende jaar enz. enz. Lang leve de Japanse regering voor dit idee.
Het is wel jammer dat ik nu zo tegen Japan aankijk, maar er zijn nog volop leuke dingen te zien in Japan, al is het allemaal wat vlijtend, maar ach, dat is Japanse schoonheid.

Voor de rest gaat alles wel goed hier in Japan. We moeten nu toch echt beginnen aan ons eindpaper voor dit hele jaar. Aangezien we deze vrijdag al de eerste versie moeten inleveren, mag ik wel aan het werk gaan. (En dat heb ik vandaag ook gedaan, yay) Krijgen we ook van de week te horen dat we nog een verslag mogen inleveren voor Sakubun, opstellen schrijven, die ook rond de tweeduizend woorden moet zijn. Het wordt steeds mooier en mooier. Nochtans gaat het wel goed met de stress.

Laatst is mij weer iets mafs overkomen. Zit ik rustig in de Starbucks een boek te lezen voor mijn eindpaper, spreekt een Japanse dame die naast mij is komen zitten mij aan. In het begin heb ik niet door dat ze tegen mij spreekt; haar Engels is zo slecht dat ik het afscheep op achtergrondrumoer. Als ze eenmaal mijn aandacht heb begin ik in het Engels, hoewel ik snel op Japans overstap. Nadat deze barriere is gebroken begint ze een waterval van vragen, die ik, goed opgevoed als ik ben, zo beleefd mogelijk probeer te beantwoorden. Natuurlijk gooit ze de standaarzinnen als "Jouw Japans is zó goed" er doorheen, waar ik allang niet meer van opkijk; ik vind het eerder ontzettend irritant. Maar ik blijf lachen. Ja, zelfs Japanse tatemae begin ik over te nemen. De vrouw is niet heel onaardig, ze is getrouwd, haar dochter geeft pianoles en woont nog thuis(op negentwintigjarige leeftijd), ze heeft vroeger Engels gestudeerd en heeft het laatst weer opgepakt, ze is naar China en Duitsland geweest, ze tekent als hobbie en ze zou graag willen dat ik eens langs zou komen zodat ze mij kon tekenen. Ho! Wacht eens even! Op dat moment veranderd mijn waterval van woorden in een droge beek, mijn hoofd is compleet leeg. Na een moment van stilte weet ik toch weer mijn stem te vinden om zo beleefd mogelijk dit aanbod af te wijzen. Ik heb het druk, ik ga over een maand of twee weg, zoveel tijd heb ik niet meer etc. etc. Ze blijft echter doorzetten en gaat pas weg als ze mijn telefoonnummer heeft gekregen. Als dat haar tevreden stelt, soit, alstublieft. Nu maar hopen dat ze niet belt.
Wish me luck!