Waarin hij realiseert dat de koek op is.

En toen zaten Jonathan en ik op de kamer van Masa, een vriend van Jonathan die twee jaar geleden in Leiden op uitwisseling was. In Tokyo, dus.
Dit is onze. Laatste. Dag. In. Japan.
Het is nog best moeilijk voor te stellen dat we vanaf morgen weer in Nederland gaan vertoeven en dan weer in Leiden moeten gaan studeren, hoewel ik wel graag naar huis toewil.
Dus.

Ik kom aan op Schiphol om 20:10 Nederlandse tijd, mochten er mensen geinteresseerd zijn in het ophalen van een jet-lagged Maarten.

Met vluchtnummer BA 0442, overigens. :P

Tot in Nederland!

Waarin hij zich verbaast.

Serieus. Waarom zijn Japanners zo verschrikkelijk slecht in Engels?

Ik sta even buiten te praten met een meisje dat ook met de uitwisselingsstudenten rondhangt (Vertaalt uit het Japans)
Zij: Weet jij hoe dit heet (ze wijst naar een plantje, dat in mijn ogen gewoon onkruid is)
Ik: Nee, wat is dat
Zij: Hm, dit is een kruid ehm....je weet wel een "harb"
Ik: Een wat?
Zij: Een "harb"
Ik: Wat is een "harb"?
Zij: Is mijn Engels fout?
Ik: Oh! Je bedoelt "herb"!
Zij: Dat zei ik toch; "harb"

Zucht. Japanners en hun Japengels toch.

PS.

Een tweede insecten invasie is net begonnen. Wens mij succes.

Waarin hij veel vertelt.

Nog maar vier weken, dan sta ik weer op Nederlandse bodem. Zoals ik al vele malen heb herhaald, de tijd gaat razendsnel. Misschien heeft dat te maken met het feit dat de week pas op dinsdag begint en vrijdag al ruimschoots afgelopen is; zodat er een knallend weekend begint. Misschien ook wel omdat ik wel naar huis verlang, zo langzamerhand, al voelt Japan wel als een tweede thuis.
Onlangs heb ik mijn paper wel ingeleverd met 'Kaidan' als onderwerp, oftewel; Japanse spookverhalen. Het onderwerp is mij op het lijf geschreven, dacht ik zo. Ik wil misschien nog wel overwegen om dit verder uit te werken in mijn Bachelor-scriptie, omdat dit een ontzettend interessant onderwerp is. Maar momenteel moet ik nog wel wat schaven aan mijn versie, die uiteindelijk, samen met de papers van de anderen, gebundeld word. Eigenlijk kijk ik wel weer uit naar 'echt' studeren in Leiden, maar dat zal wel naar maand omzwaaien naar haat, want ik ken mezelf wel.
Vorige week was ik van plan een avond op stap te gaan naar Biado, dé bar voor Nederlanders, toen ik werd belaagd door een werkelijk leger van vliegende mieren. Ze hielden werkelijk niet op, todat ik een pan kokend water over ze heengiette, tenminste. Dit resulteerde in heel veel dode insectenlijkjes op mijn vloer; niets wat een stofzuiger niet kan oplossen.
Ook werd ik, samen met Isaura, aangesproken door een stokoude Japanner die een woordje Engels sprak. Ik had al lont moeten ruiken toen hij ons een plek aanbood in de tram, aangezien Japanners dat echt nooit doen voor buitenlanders(tenzij je een stokoude buitenlander bent, of gehandicapt, of allebei). Hij bleef maar onzin praten, terwijl ik weer braaf antwoordde. Gelukkig helpt overschakelen naar Nederlands goed, heb ik gemerkt. Na even met Isaura gepraat te hebben droop hij weer af. Nu ja, hij bleef naast me zitten, maar hij zei verder niets meer. Wat hebben bejaarde Japanners met mij? (Gelukkig heeft die dame van de Starbucks niets meer van zich laten horen, yay)
Ook hebben we sinds een week of vijf een nieuwe Nederlandse bewoner; Tim. Tim studeert medicijnen in Leiden en is een geweldige gozer, imho. Nu Tim fervent voetbal-fan is, heb ik samen met hem en wat andere voetbal fanaten Nederland - Italie gekeken, met de gelukkige afloop van vier - een. Daarna heb ik samen, alleen met Tim, naar Nederland - Rusland gekeken, om de nederlaag te accepteren. Gisteren hebben we wel de finale van het EK gekeken, samen met Andries (voor de Manshaft) en Yuki ( voor Andries, dus voor de Manshaft), wat wel een teleurstellende wedstrijd was. Om kort te gaan; het was vrij gezellig.
Overigens zijn dit de hoogtepunten van de laatste paar weken. Voor de rest is er bar weinig gebeurt. Behalve dat ik nu bezig ben met het opsturen van toelie naar Nederland en het uitkiezen van presentjes(yaha!), gaat het redelijk van een leien dakje. Als die regen nu eens ophoud, dan is het allemaal mooi.
Groeten,

Maarten.

Waarin hij nieuwe ervaringen opdoet

Na het lezen van een boek dat ik had geleend van Andries, getiteld "Dogs & Demons; the fall of modern Japan" is mijn beeld van Japan wel drastisch veranderd. Na het lezen van het boek snap ik ook waarom ik dit ook niet eerder heb opgemerkt. Dit is vooral te wijten aan het Japanse idee van tatemae het beeld dat de Japanners aan de maatschappij laten zien, in plaats van hun honne of werkelijke gedachtes. Ik geef de schrijver van het boek, Alex Kerr, gelijk wanneer hij zegt dat Japanners hun eigen land aan het verkloten zijn. Zo blijkt dus dat er bij Isahaya, een gebied niet ver van Nagasaki vandaan, een natuurgebied lag. Dit was zo'n tien jaar geleden, want toen besloot de Japanse overheid om bijna de hele kust van Japan te 'verstevigen' tegen overstromingen die maar eens in de honderd jaar voorkomen. Dit zorgde ervoor dat het hele natuurgebied kapot ging omdat ook het water werd tegengehouden dat dit natuurgebied staande hield.
De reden dat Japan dit doet is omdat het niet stopt met bouwen. Het mag niet stoppen met bouwen omdat ze anders geen subsidie krijgen. Als ze minder zouden bouwen daalt de subsidie voor het volgende jaar enz. enz. Lang leve de Japanse regering voor dit idee.
Het is wel jammer dat ik nu zo tegen Japan aankijk, maar er zijn nog volop leuke dingen te zien in Japan, al is het allemaal wat vlijtend, maar ach, dat is Japanse schoonheid.

Voor de rest gaat alles wel goed hier in Japan. We moeten nu toch echt beginnen aan ons eindpaper voor dit hele jaar. Aangezien we deze vrijdag al de eerste versie moeten inleveren, mag ik wel aan het werk gaan. (En dat heb ik vandaag ook gedaan, yay) Krijgen we ook van de week te horen dat we nog een verslag mogen inleveren voor Sakubun, opstellen schrijven, die ook rond de tweeduizend woorden moet zijn. Het wordt steeds mooier en mooier. Nochtans gaat het wel goed met de stress.

Laatst is mij weer iets mafs overkomen. Zit ik rustig in de Starbucks een boek te lezen voor mijn eindpaper, spreekt een Japanse dame die naast mij is komen zitten mij aan. In het begin heb ik niet door dat ze tegen mij spreekt; haar Engels is zo slecht dat ik het afscheep op achtergrondrumoer. Als ze eenmaal mijn aandacht heb begin ik in het Engels, hoewel ik snel op Japans overstap. Nadat deze barriere is gebroken begint ze een waterval van vragen, die ik, goed opgevoed als ik ben, zo beleefd mogelijk probeer te beantwoorden. Natuurlijk gooit ze de standaarzinnen als "Jouw Japans is zó goed" er doorheen, waar ik allang niet meer van opkijk; ik vind het eerder ontzettend irritant. Maar ik blijf lachen. Ja, zelfs Japanse tatemae begin ik over te nemen. De vrouw is niet heel onaardig, ze is getrouwd, haar dochter geeft pianoles en woont nog thuis(op negentwintigjarige leeftijd), ze heeft vroeger Engels gestudeerd en heeft het laatst weer opgepakt, ze is naar China en Duitsland geweest, ze tekent als hobbie en ze zou graag willen dat ik eens langs zou komen zodat ze mij kon tekenen. Ho! Wacht eens even! Op dat moment veranderd mijn waterval van woorden in een droge beek, mijn hoofd is compleet leeg. Na een moment van stilte weet ik toch weer mijn stem te vinden om zo beleefd mogelijk dit aanbod af te wijzen. Ik heb het druk, ik ga over een maand of twee weg, zoveel tijd heb ik niet meer etc. etc. Ze blijft echter doorzetten en gaat pas weg als ze mijn telefoonnummer heeft gekregen. Als dat haar tevreden stelt, soit, alstublieft. Nu maar hopen dat ze niet belt.
Wish me luck!

Don't worry, be happy

Dus alles is toch nog op zijn poten terecht gekomen. Na heen en weer gebeld en gemailed te hebben tussen Nederland en Japan hebben we toch een ticket weten te bemachtigen. Het is dus zeker dat we terugvliegen op de 30ste van Juli met British Airways. Het grappige is dat de trip van Narita(Tokyo) naar Heathrow in één keer gaat zonder stops of wat dan ook, maar dat wel wel vijf uur moeten wachten op Heathrow om naar Amsterdam te kunnen vliegen, terwijl die vlucht maar veertig minuten duurt. Nu ja, ik ben blij dat alles geregeld is, niet zonder hulp van de ouders natuurlijk.
Nu gaat het dus echt rap met de tijd, vooral als je zulke lange weekenden hebt zoals wij nu. Vanaf vrijdagmiddag tot maandagavond hebben we de gehele tijd voor onszelf. Dus genoeg tijd om nog wat leuke dingen te doen en heel wat dingen naar Nederland op te sturen.
Vandaag heeft het ook, sinds een lange tijd, weer eens de hele dag geregend, een soort van herrinering dat er toch een regenseizoen aankomt. Ik kan niet wachten. Ach, ook weer genoeg tijd om binnen te blijven en boeken te lezen.
Ik was nogal geirriteerd omdat de boekenwinkel van de Yumesaito, een van de grotere warenhuizen hier, zijn boekenaanbod van Engelstalige boeken drastisch heeft verkleind. Nu staan er alleen maar Engelse leerboeken voor beginners. Fantastisch. Maar, gelukkig heeft de Metro Books bij Amyu plaza zijn aanbod nog niet gewijzigd.
Nog maar zeventig dagen, give or take, dan ben ik weer terug in Nederland. Wat gaat de tijd toch snel, als je het naar je zin hebt.

Gouden week

Niet dat de Gouden Week (Golden Week) niet heel veel geweldige vruchten heeft afgeworpen, het was tenminste gezellig en dat is waar het om draait. YUI was, zoals ik al verwachtte, volledig uitverkocht, dus dat was een 'no-go'. Toen hebben we het maar gezellig gemaakt in ons huiselijk Nagasaki.
Zaterdag ben ik toch maar gaan voetballen, gewoon om de enkel even uit te testen. Het ging wel aardig, al kon ik niet zoveel rennen, wat wel balen was, maar het was in ieder geval wel even lekker om te sporten. Zeker als er tropische temperaturen heersen. Voor de rest gewoon een beetje gelezen en geluierd, naast het maken van het onontkoombare huiswerk. Gelukkig dat het Golden Week was, anders hadden we het flink drukker gehad.
Vooral het huiswerk voor het vak "Rangaku", Nederlandkunde, is ontzettend tergend. Waar je in Nederland papers moet schrijven met het doel dat je voor jezelf leert denken, gaat dat in Japan wat anders. In Japan moet je of "Je indruk van het college" of "Een onderwerp kiezen wat met het college te maken heeft en daar een pagina over schrijven". Bij versie één kan je een hele pagina proberen vol te schrijven over hoe interessant je het college dan wel niet vond en hoeveel je er wel niet van hebt opgestoken. Versie twéé houdt in dat je naar Wikipedia gaat, een willekeurig, met Japan te maken onderwerp kiest en dat in je eigen woorden overtypt. Het is tergend omdat het niet echt een 'paper' is, het heeft meer weg van zo'n spreekbeurt die je hield in groep vijf over 'katten' (of, in mijn geval 'Kabouters', met dank aan tante Nicole ) Daarnaast zijn de colleges niet echt heel goed te volgen, aangezien het best specifiek Japans is. Het is amper bij te benen met je WordTank. Ook zijn colleges ontzettend apatisch. Zelfs de Japanners proberen, voor het oog van de professor, een uiltje te knappen, wat sommigen zelfs nog lukt ook. Het rare ervan is dat de professors het niet eens boeit, ze gaan stoicijns door met hun praatje. Wat was dat schrikken voor de Japanners hier, toen de docent Nederlands hun het college uitstuurde toen ze zaten te slapen in de les.
Overigens was het Maandag, "Kodomo no Hi", de dag van de kinderen. Vijf mei is dan de dag voor de mannelijke kinderen, oftewel, kleine jongens. Ik weet er de details niet van, maar er worden in ieder geval poppen van samurai's en keizers gekocht, die aan de kinderen geschonken worden.
Momenteel ben ik op zoek naar een paar grote dozen om spullen naar huis te kunnen sturen. Ik heb nog geen succes geboekt, helaas, dus ik denk dat ik naar het postkantoor ga om te kijken hoe duur de dozen daar zijn.
Mijn andere paar Vans(de witte) die ik afgelopen December heb gekocht zijn stuk. Er zit een gat in de zool, waar water naar binnen komt. Dat heb ik geweten ook, toen het regende. Afijn, die laat ik dus ook achter, dan maar een nieuw paar kopen. Ik heb ook al een paar op het oog. Volgens de afbeelding waren ze de kleur "Port" en staat er een bloemenpatroon op. Trés hip, vond ik zelf dan.
Het regelen van de tickets ging wat moeilijker dan ik had verwacht. Na het mailen bleek dat we 4,400 Yen moesten betalen voor het omboeken, terwijl we er zeker van waren dat we dat al in Nederland al hadden betaald. Maar goed, ze vragen dus om onze gegevens en of we onze tickets willen kopieren en doorsturen. Nu had ik nog een ingescande versie, dus stuur ik die op, na een dag gewacht te hebben krijg ik bericht dat die afbeelding te klein is. Ok, mooi, dus kopieer ik mijn ticket en schrijf ik het faxnummer op wat begon met +81 3 etc. Omdat ik geen idee heb waar ik kon faxen, ging de tutor van Jonathan mee om te helpen. Aangkomen bij de boekwinkel van de campus blijkt dat ik daar kan faxen voor honderd yen. Ik geef het nummer door aan de winkelbediende en zij probeert naar het reisbureau te faxen, wat mislukt. Toch maar weer even terug om te kijken of ik misschien het nummer verkeerd had overgeschreven, want zo ben ik ook wel weer. Dat was dus niet het geval. Toen merkte de tutor op dat het netnummer van Tokyo begint met 03 en niet met +81 3. Toen ik herrinerde ik me afgelopen Woensdag, toen Elke mij belde via haar mobiel en +81 moest invoeren voor mijn nummer. Had de medewerker het nummer van hun bureau gegeven als je hen vanuit Nederland wilt bereiken. Gah! Nu ja, weer gefaxt, na Golden Week te horen gekregen dat alles binnen was. Hoor ik vandaag van Jonathan, die achter de omboekingskosten achterna was gegaan, dat zelfs op de offerte in Nederland die kosten niet aangegeven staan. Gah! Nu dus maar even kijken wat we gaan doen.
Vorige week woensdag heb ik, digitaal, wel even kunnen meedoen met D&D met mijn vrienden in Nederland. Het was supertof om weer even met ze te kunnen praten en ook om ze weer eens te zien. Bedankt, jongens! Nog maar even en ik kan weer 'Live' meedoen.
Waar ik wel een beetje van baal is het feit dat ik volgend jaar Engels niet als tweede studie kan doen, door die verdomde veranderingen in het systeem van Leiden. Zeventig procent aanwezigheidsplicht; het lijkt de middelbare school wel. Nu moet ik dit dus ook even zien op te lossen.
Ik heb ook mijn onderwerp voor mijn speech gekozen: Kaidan, Japanse griezelverhalen. Want zo ben ik ook weer. :)

Groeten uit Japan.

Wat er gebeurt is.

Dus, de colleges zijn net een week begonnen, kom ik er achter dat het volgende week "Golden Week" is. Dit houdt in dat er dus geen colleges zijn aangezien het een nationale vrije week is, of, in dit geval, vier dagen. Ik had het niet voor mogelijk gehouden dat de tijd zó snel zou vliegen dat ik zelfs Golden Week over het hoofd zou zien. Voornamelijk omdat er veel leuke concerten zijn in Fukuoka, tijdends Golden Week. Waaronder YUI, een van mijn favoriete Japanse artiesten. Nu moet ik maar even kijken of er nog kaartjes zijn en zo ja, waar ik dan ga slapen in Fukuoka. (Of ik gewoon de hele nacht doortrek) Afijn, ik heb weer dingen te regelen deze week.
College is weer begonnen en dat houdt in dat we een level omhoog zijn gegaan met ons Japans. (Yay!) Mijn rooster is niet een van de leukste, maar het geeft me wel een weekend van drie dagen, aangezien ik maandag geen college heb. Daarna heb ik van negen to vier en van negen tot drie college op dinsdag en woensdag. Dat is wel balen, maar ach, je kan niet alles hebben. Donderdag is een vreselijke dag, al zeg ik het zelf. Op donderdag begint ons college "Rangaku" oftwel "Nederlandkunde" om half drie en eindigt dit blokuur om half zes. Jazeker, drie uur college achter elkaar. Met één pauze van een kwartier. Dan verlang je wel terug naar het 'Leids kwartierje'', hoewel Nagasaki dat systeem ook hanteert, alleen dan buiten colleges om.
We hebben ook wat leuke mensen leren kennen gedurende de vakantie, waaronder veel Amerikanen en Britten van de Gaidai, een Universiteit iets buiten de stad die zich richt op het leren van andere talen. De rit er naartoe is de moeite eigenlijk wel waard, want je wordt getrakteerd op een mooi uitzicht. Met deze mensen van de Gaidai hebben we gebarbequed op Iojima, een eilandje op tien minuten afstand met een veerboot. Het was een supergezellige dag en we hadden gelukkig het weer ook mee. Ik moet de foto's nog uploaden, maar die komen eraan.
Jammer genoeg zijn er geen foto's van Sakura. Helaasch stormde het té hard, waardoor alle Sakura eraf is gewaaid in een week.
Ook heb ik nu last van een raar suizen in mijn oor, alsof er hard bloed langsstroomt. Misschien moet ik toch eens naar de dokter toe. Met mijn enkel gaat het in ieder geval beter; hij is niet meer opgezwollen.
Momenteel heb ik ook een nieuwe tutor, aangezien mijn oude tutor er mee stopte. Niet dat het heel erg was, want het klikte niet zo heel goed tussen ons. Dit had vooral te maken met het feit dat ze niet uit dezelfde faculteit kwam als de andere tutors en ze dus helemaal niemand van de andere tutors kende. Bovendien was ze ook zeven jaar ouder dan ik, dus dat lag ook al niet helemaal goed. We zaten niet echt op de goede golflengte.
Gelukkig heb ik nu wel een leuke tutor gekregen en we kunnen het prima met elkaar vinden. Al hebben we de tutors niet echt meer nodig voor zaken zoals het bankwezen en dergelijke, het is altijd handig om wat Japans te praten met Japanners. Over het algemeen is het erg gezellig, dus.
Afgelopen weekend ben ik ook eindelijk naar "Huis ten Bosch" geweest, samen met Marco en Yuka, een ex-leerling van mij, en Youko, ook een ex-leerling. Ik moet zeggen dat "HtB" een van de meest rare plekken in Japan is. Het is echt vreselijk raar om molens in Japan te zien, laat staan de Dom-toren(met lift!). Hoewel het wel geweldig is om weer over "Nederlandse" straten te lopen en door "Nederlandse" grachten te toeren. Alles mag er wel Nederlands uitzien, het probleem is eigenlijk dat alles er té Hollands uitziet, waardoor het niet echt Nederlands is. Vooral de 'Nationale klederdracht' is hilarisch om te zien als Japanners ze dragen.
Nu wil ik nog meer naar huis. Slecht drie maanden en dan en ik weer in het koude kikkerlandje. Dat het zo snel zou gaan had ik mij niet kunnen voorstellen. Nu zijn jullie in ieder geval weer up-to-date. Ik zal mijn foto's zo snel mogelijk uploaden.