Scholen en Maskers

Vorige week zijn we twee keer naar een basisschool geweest om de 'rare buitenlander' annex 'geeerde gast' uit te hangen. Aan de ene kant vind ik het helemaal niet erg om een basisschool te bezoeken, vooral omdat we er toch niet omheen kunnen, als buitenlander zijnde. Al zouden we graag willen verstoppen, als je drie koppen boven de gemiddelde Japanner uitsteekt, is dat wat moeilijk. Afijn, de ervaring zelf was niet slecht, weer een beetje gepraat en gespeeld met kleine Japannertjes, wat best leuk was.
Een van de scholen die we bezochten lag in de verste uithoek van de gemeente Nagasaki en was een erg klein schooltje, met een totaal van dertig leerlingen. Toch blijven alle Japanse scholen hetzelfde, tenminste, in opzet. Elke school heeft dezelfde ingang, waar men natuurlijk schoenen moet verruilen voor slippers(en elke keer té kleine slippers). Er staat altijd een klimrek ergens op het terrein, met een kabelbaan. Er is altijd een gymzaal die bereikbaar is via een overdekt pad. Er is altijd, maar dan ook altijd, een kamer in Japanse stijl, naast de normale klaslokalen die vrij Westers aandoen.
Toch moet ik zeggen dat ik het vrij vervelend vind dat we als schaarse producten worden gezien, wij Nederlanders. De reactie is ook elke keer weer een mengeling van angst en bewondering, eenzelfde reactie als men bijvoorbeeld naar de dierentuin zou gaan en een leeuw zou bezichtigen. Doch, als je dan ziet hoeveel moeite ze steken in het verwelkomen van hun speciale gasten is dat ene minpunt wel te vergeten. Bovendien kunnen ze erg goed zingen, die Japanse leerlingen.

Wat me wel stoort aan Japanners is hun 'tatemae', het gezicht en de gevoelens die ze naar de buitenwereld projecteren, of letterlijk 'de gevel van een gebouw' Ik snap wel dat de meeste mensen zeggen dat Japanners allemaal zo beleefd zijn, maar in de werkelijkheid is dat wat anders.
Voorbeeld: Ik zit in de tram naar mijn werk en ik merk dat een groep meisjes mij voordurend zit aan te staren en dingen naar elkaar fluisteren. Omdat een buitenlander die Japans spreekt, laat staan, kan lezen en schrijven niet bestaat in de Japanse geest, dachten ze vrij te zijn om voor mijn neus over mij te praten. "Die gaijin is eng, niet?" "Ja *giechel* en lang! Zo lang!"
Na een tijdje andere praat aangehoord te hebben ben ik het zat en leun ik wat naar voren zodat ze me goed kunnen verstaan en vertel ze wat ik van hun gedrag vind. Ze hadden niet sneller in het gelid kunnen springen. Na een waterval van verontschuldigen is de rest van de tramreis vrij stil en stap ik uit bij mijn halte. Nederlander - Japanse meisjes 1 - 0
Vol goede moed begin ik aan mijn bijbaantje.

Dan ga ik nu toch maar eens kanji oefenen voor mijn test volgende week.
Ta-tah