Waarom ik Crowded House haat

Of hoe mijn reis naar Korea nooit begon..

Jullie lezen het goed. Op dit moment zou ik in Korea moeten vertoeven, maar in plaats daarvan zit ik achter internet mijn blog te updaten, waarom ik niet in Korea zit op dit moment.
Gisteren vertrokken Andries en ik vanuit ons stulpje in Nagasaki richting het station om daar de trein naar Fukuoka te pakken. Vrij wel ogenblikkelijk begon het te miezeren en staken wij de paraplu's op. Vol positieve energie besloten we dan ook dat in Pusan het weer anders zou kunnen zijn, aangezien er toch een zee tussen zit.
Aangekomen in Fukuoka was het nog steeds niet gestopt met regenen, en dat zou het ook niet meer, voor de duur van de gehele reis. Na onze spullen hebben gedropt in het hostel en wat gegeten te hebben, besloten we toch maar vroeg te gaan slapen, vooral omdat we vandaag zo ontzettend vroeg opmoesten.
Het zou wat aangenamer zijn geweest, als de bedden niet zo vreselijk onbeslaapbaar waren. Het waren niet meer dan schuimrubberen matrassen. Natuurlijk hielp het raam - dat niet bedekbaar was- ook niet, vooral niet als er om de vijf minuten licht door schijnt. Kortom; slecht geslapen en best gaar vertrekken we per taxi naar de haven van Fukuoka. Daar aangekomen zijn de in-check proceducers snel achter de rug, het was een kwestie formulieren en paspoort geven, waarna je door mocht lopen.
Na een tijdje zaten we dan toch in de boot die ons naar Korea zou brengen. Ondertussen regent het nog steeds. Blijkbaar hebben we, net zoals 'Crowded House' zong, 'het weer met ons meegenomen'. Dit leidde ertoe dat er golven van drie meter stonden, waardoor de veerdienst voor twee dagen gestopt werd. Juist de dagen dat wij naar Pusan wilde gaan. We zaten ondertussen een kwartier in de boot.
Dus, na besloten te hebben om de reis maar te cancelen en ons geld terug te vragen, zijn we weer terug naar Nagasaki gegaan. Daar hebben we gelijk maar ons geld opgehaald en zitten we nu weer veilig in ons eigen 'hostel' in Nagasaki.
Daar gaat de geplande vakantie dus. Ik baal dus als een stekker, vooral omdat volgende week de prijzen al weer onbetaalbaar worden. Denk aan dertig-duizend yen voor drie dagen in Pusan, iets wat we niet willen betalen voor zo'n korte tijd. Jammer, maar helaas, dus.
Och, nog een week totdat ik verjaar, dan spendeer ik al het geld dat ik van de reis heb gekregen. :P